Alpe d’Huez, een must voor iedere zichzelf respecterende klimmer. Maar waarom eigenlijk? De stijgingspercentages spreken niet tot de verbeelding, de omgeving evenmin. Om nog maar te zwijgen van de aankomst; een parkeerterrein naast wat hotels. “De Nederlandse Berg” wordt hij ook genoemd, dat onze landgenoten geschiedenis hebben geschreven valt niet te ontkennen. De beklimming ademt ook absoluut historie, met in elke bocht de vermelding van een etappe winnaar. Maar na vijf bochten heb je de volgende zestien eigenlijk wel gezien. Tijdens de Tour heeft de berg bovendien meer weg van een carnavalsterrein (met onhandige hellingshoek), dan de ideale omgeving voor topsport. Toch is het een van de weinige fiets beklimmingen die bij iedereen bekend is. Ongeacht liefde of afkeer voor de fiets. Hoe dan ook, vooralsnog blijkt dit voor mij, statistisch gezien, de lastigste horde op weg naar de 50 Mountain High’s. Van de drie pogingen heb ik slechts eenmaal zonder afstappen de top bereikt, als ik die top überhaupt al wist te bereiken…

​

 

25 juli 2015 (poging één)

Met gezin en tent verblijven wij op een camping tussen de Glandon en Alpe d’Huez. Alleen die ingrediënten al reden genoeg om te watertanden. Dat de voorlaatste Touretappe er passeert, om vervolgens bovenop de D211 te eindigen, maakt het plaatje nog mooier. Zo rond zeven uur in de ochtend van 25 juli rol ik de camping af. Ondanks mijn gebrek aan respect voor de beklimming fietst ik er toch vol enthousiasme naar toe. Hoe vaak krijg je immers de kans om op dezelfde dag als de Tour-profs boven te komen? Het weer is schitterend en al kilometers voor de voet beginnen de hoeveelheid campers en toeschouwers stevig op te lopen. Eenmaal begonnen aan de klim waan ik mij ook even prof, een beetje zoals vroeger onderweg naar de basisschool. Ditmaal vergt dit beeld een stuk minder fantasie. Overal supporters, namen van coureurs op de weg, tentjes, fietsen, Gendarmerie en zelfs al een schaars geklede rennende idioot. In ‘de Nederlandse bocht’ wordt het nog gekker. Het asfalt is geheel oranje, de geur van bier en sigaretten overheerst, Koningsdag lijkt niet ver weg. Zo vliegen de kilometers voorbij. De tijd is onbelangrijk, de drukte maakt fanatiek fietsen onmogelijk. Op meerdere vlakken een unieke manier om naar boven te fietsen. Het stempel ‘uniek’ kan ik ook plaatsen op het slot van deze klim. Ik versta weinig Frans, maar dat de Gendarmerie in kwestie mij verbiedt verder te gaan is mij vrij snel duidelijk. Op een dikke kilometer van de top kan ik mijn pedalen inwisselen voor asfalt. De top is onbereikbaar. Zelfs niet door de ‘ik versta geen Frans’ kaart te spelen. Een hek maakt een definitief einde aan mijn ambitie voor vandaag. Om er nog een schepje bovenop te doen wordt mij keer op keer vriendelijk verzocht naar beneden te lopen, omdat fietsen te gevaarlijk is met alle toeschouwers. Dit laat ik mij vervolgens zo’n 10 kilometer lang om de 250 meter vertellen door ‘oncle agent’. Als ik enkele uren later met mijn dochter op mijn arm naar het voorbijrazende peloton kijk, waar Poels op kop sleurt, is het smetje van vandaag volledig weggepoetst.

​

 

28 juli 2015 (poging twee)

Camping, slagboom, bloedverziekende hitte, 13,9 km klimmen, 01:07:25, boven, sticker nummer zes binnen.

​

 

21 september 2016 (poging drie)

Onze, nu al traditionele, september fietstrip start dit jaar in Mizoën. Slechts onderbroken door een korte low budget hotelovernachting rijden we rechtstreeks naar ons départ. Dit jaar mocht ik de routes maken, waardoor ik mij al behoorlijk had verheugd op deze dag. We pakken gedecideerd onze fiets en spullen, om daarna te verkleden met een schitterend uitzicht over de Alpen. De route begint met een pittig stukje omhoog, waardoor de spieren niet lang hoeven gissen naar onze plannen. Even later rollen we over een adembenemend ‘balkon’, enkele honderden meters onder ons het dal met daarin Le Bourg-d'Oisans, omringt door bergen. Google Maps had dit stukje al aan mij prijsgegeven, het genieten is er niet minder om. Even later volgt een abrupte pauze in onze nog korte en vlekkeloze rit. Een oranje net, horizontaal over de weg, laat weinig onduidelijkheid over. Zeker met de machines en wegenbouwers erachter. Ik besluit toch wat dichterbij te kijken naar de mogelijkheden, in de bergen kan een blokje om immers zo een paar uur kosten. De wegwerpgebaren en boze gezichten doen mij besluiten weer terug naar mijn fietsmaten te gaan. We kijken op onze Garmin’s en gokken op een alternatief pad. Een lokale dame vertelt mij over een ander pad dat ons in een kwartier aan de andere kant van het dalletje zal brengen. En zo lopen wij met onze tweewieler aan de hand op daarvoor onhandige fietsschoenen in het bos. Je zal maar verantwoordelijk zijn voor de route…

 

Gelukkig brengt het pad ons daadwerkelijk weer op de juiste weg. Niets staat de beklimming van de Alpe nog in de weg. We komen op zo’n twee kilometer boven het startpunt op de beklimming, dalen af voorbij de officiële start en rijden weer terug. Ik heb mijn ambitie om onder het uur boven te zijn voorzichtig uitgesproken. “Ik trek je wel in gang Erwin, kom op” hoor ik Jeffrey zeggen voor hij wegsprint. Hij rijdt volle bak naar de voet van de klim… Met adem schuld beginnen we in volle vaart aan de weg naar boven. Al gauw blijven Erwin V en ik over. Vanzelfsprekend begint Erwin V rap aan de klim, deze instelling zal vast eeuwig voortduren. We wisselen elkaar af op kop en ik hou mijn schema in de gaten. Hoewel ik besef nog flink in de reserve te moeten, lijkt het na een klein half uur fietsen mogelijk. Erwin V geeft niet af en blijft trouw in het wiel. Het is nu zelfs genieten van deze klim. Misschien leent deze ‘loper’ zich hier nog wel het beste voor; tijdrijden. Of stayeren in dit geval.

 

Plotseling doemt het oranje spook weer op. Eenzelfde net als eerder vandaag laat ons stoppen met rammen. Achter het net wordt ditmaal aan de rots gewerkt. Een aantal mannen hangt in de touwen te bungelen. Ik vraag de dienstdoende verkeersregelaar naar de verwachting, hij zegt tot een paar keer toe dat het nog een minuut of vijf zal duren. Wat is er toch met deze berg en gedwongen afstappen? Een stil doel (onder het uur) waar ik een aantal maanden mee in mijn hoofd liep is niet gehaald. Moet ik dan echt nogmaals terug om dit wel voor elkaar te krijgen?

 

Het net verdwijnt en we fietsen met z’n drieën door. Ik stap in een bocht af (het is nu wel toegestaan) en neem een foto van Jeffrey, deze toevalstreffer levert een erg mooi plaatje op (de foto hangt nu op metaal gedrukt in zijn woonkamer). Verder fietsend en kletsend blijkt de berg toch niet zo verstokt van charme als ik eerder schetste. Te meer omdat mijn vrouw hier een jaar geleden ‘gewoon’ naar boven is gefietst! Trots fiets ik door. Schommelend tussen frustratie en genieten. De balans van Alpe d”Huez slaat toch ook voor mij uit in een must. Deze niet te typeren berg moet je hebben beklommen, dat heeft hij naar mijn drie ervaringen wel bereikt. Maar dan wel binnen het uur

​

​