Met een maag tot de nok toe gevuld drinken we nog een bakkie, terwijl we genieten van het belachelijk mooie uitzicht vanuit een even absurd mooi appartement. De zon en de aankomende week lachen ons tegemoet, vijf bergritten in de Franse Alpen. Vijfmaal de vruchten plukken van gedisciplineerd trainen op Hollandse bodem. In weer of geen weer, altijd met het spekje van september in gedachten.

 

Alle drie trekken we ons terug in onze slaapkamer, annex kleedkamer en voorraadkast. Terwijl de reepjes en gelletjes al klaarliggen pak ik vol verwachting twee plastic zakjes uit mijn tas. Daarin een langgekoesterde wens, onze eigen wielerkleding. Ik trek het snel aan en loop naar V, die net hetzelfde proces heeft doorlopen. We stralen als twee kleine jongens die voor het eerst het voetbaltenue aan hebben van de lokale voetbalclub. Jetze ziet ons en constateert dat onze passie nu wel erg professionele trekjes krijgt.

 

Bepakt, bezakt en met een geladen route rollen we de veranda af, het avontuur tegemoet. Ik zie V voor me fietsen met de bergen als tribunes om ons heen. Ik ben me een partijtje trots dat het ons is gelukt om hier met onze eigen kleding te fietsen. Dit heeft namelijk nogal wat voeten in de aarde gehad, maar de vele mailtjes, twijfels, belletjes en appjes zijn niet voor niets geweest.

 

Met een klein boogje om onze uitvalsbasis draaien we Bourg-Saint-Maurice weer in. Hier begint namelijk meteen de klim van vandaag; Col de I’Iseran. Het wordt de langste en de hoogste beklimming die we tot vandaag hebben gedaan. Tussen dit plaatsje en het bordje op de top zit een absurd lange strook asfalt. We zullen 46 kilometer moeten wegtrappen om op 2.770 meter hoogte te geraken.

 

In de autorit een dag eerder heeft de komende week een mooie voorbeschouwing gekregen. Over deze Iseran heeft V heeft het woord ‘loper’ in de mond genomen. Hij wordt nergens echt steil zei hij. Op de tolwegen hebben we het ook over het fenomeen wattagemeter gehad. Steeds meer amateurs volgen hiermee het voorbeeld van de profs, Jetze is een van hen. The Next Big Thing in het wielrennen. Hij vertelt het niet alleen, maar ondersteunde dit met rappe tijden in de Dolomieten (een paar weken voor deze trip).  

 

We zijn begonnen aan deze loper. Als het een zandloper was zou ik hem op maximaal drie uur vullen, dan moet het wel gedaan zijn. Het begin van de klim zou veel verkeer kennen en niet echt de moeite waard zijn. Het advies van onze ‘Col Collector’* is dan ook om in Val-d'Isère te beginnen. Omdat ons boek wat anders voorschrijft slaan we dit advies vanzelfsprekend volledig in de wind. Gelukkig valt het mee met het verkeer, door met grote bogen om ons heen te gaan laten ze duidelijk merken dat wij geen ongewone weggebruikers zijn.

 

Loper dus. V neemt zijn eigen woorden serieus en pakt een flink tempo. Dit hebben we vaker gezien, maar V is dit jaar sterker dan ooit. Na een tijdje laat Jetze een gaatje vallen. Ja hoor, onze ras aanvaller heeft zich ineens een Froomestyle aangemeten? Zeggen zijn metertjes dat hij meer moet doseren? V trekt door. Met “We hebben de sloffen er aardig in he?!” peil ik het strijdplan van V. “Ik rij op getallen” hoor ik hem mans zeggen. Ja hoor, hij ook al. Spreekt niemand meer met die arme benen zelf? Ik blijf in zijn wiel.

 

Mijn hartslag stijgt naar 173, shit. Dat is voor nu even 3 slagen teveel. Weer getallen..,ik ben ook geen haar beter.

 

Het is genoeg geweest, ik nestel mij op kop en hou de boel op zo’n 170 slagen per minuut. Jetze lijkt even wat weggezakt, maar de rekenmachine zal vast op een strakke tijd uitkomen. Na een klein stukje dalen en een schitterend blauw stuwmeer, zo blauw als alleen stuwmeren dat kunnen, komt Jetze inderdaad weer bij ons. Nadat we Val-d'Isère achter ons hebben gelaten zijn de verhoudingen zoals eerder vandaag, ik rij op kop met V in mijn wiel, iets daarachter Jetze. We zijn nu al meer dan 30! kilometer onderweg naar de top, maar zijn daar nog een dikke 15 kilometer van verwijderd. Het is nog nergens echt steil geweest, maar om dit nou een loper te noemen.. In de komende kilometers doet de wind er nog een schepje bovenop, pal tegen op een lange rechte weg. Oh ja, en die weg loopt omhoog.

 

Met het opdraaien van de volgende bergflank lijkt het gedaan met de lange rechte stukken, hier gaan we slingeren. Het uitzicht is waanzinnig mooi. De bomen liggen inmiddels steeds verder onder ons. Mijn ontembare enthousiasme voor dit werk neemt weer de overhand. Het lijkt even vanzelf te gaan. Vanuit mijn ooghoek zie ik het elastiek met V knappen, als reflex houd ik mijn benen stil. Om meteen weer door te draaien. We zijn een mooi eind op weg en ik wil vlammen.

 

De komende tien kilometers zijn fantastisch. De heldere lucht gunt ons een weidse blik op de Alpen in volle glorie. De lucht is niet alleen helder maar, in de laatste kilometers ook ijl. Wat deze hoogte met je ademhaling doet heb ik tot hier alleen op de Galibier ervaren, maar deze Iseran brengt mij nog hoger. Hoewel de Agnel en de Stelvio dat ook al deden heb ik de verminderde zuurstof daar niet zo gemerkt.

 

Ik hoor de marmotten fluiten, maar zie ze niet. In sommige bochten zie ik V wel rijden, maar van de wattagerijder geen spoor.

 

Ik rol over de top, berg nummer 29 is binnen. Wat blijft het toch kicken om op zo’n machtige Alpenreus boven komen. Met mijn gehijg en bezwete kop heb ik de aandacht van het handjevol toeristen hier. Een van hen komt meteen op mij af, duidelijk onder de indruk. Met lichte trots groet ik hem. “Ben je prof of amateur” vraagt hij..

 

Prof of amateur… Zijn dat de smaken nadat ik bijna drie uur ben afgemat door deze puist? Amateur..

 

De kritische vragensteller had ons al zien klimmen toen hij dat gemotoriseerd deed. Onze shirts en tempo waren hem opgevallen. Er volgt een leuk (ja toch nog) gesprek over ons 50 bergen doel, dat ik onderbreek om V’s aankomst te zien. Ook hij heeft het geflikt. Het rituele, maar o zo gemeende, handjeklap volgt. We hebben weer iets meegemaakt om nooit te vergeten. Een ongebruikelijke tijd later komt Jetze boven, stuk. Hij gaat zitten op een rotsblok. “Dit is geen loper, maar een sloper”. Welke berekening je er ook op loslaat, volledig eens!

 

* Op Youtube zijn van de bekendste bergen gelikte filmpjes te vinden van ‘The Col Collective’, Mike Cotty neemt je daarin mee met zijn beklimming. Deze filmpjes fungeren voor ons vaak als voorbeschouwing, inclusief het later (tot in den treure) reproduceren van zijn bijbehorende quotes (en vooral zijn accent).

​

​