We rollen de parkeerplaats van de Intermarché op en zien de auto spiegelen in de zon. Het is eind september maar de zon doet ons anders geloven, het voelt nu echt warm aan. Terwijl ik mijn schoenen uit de pedalen klik denk ik terug aan mijn allereerste klim, en dan vooral aan de allereerste afdaling, de Mont Ventoux in 2014. Ik zat trillend op de fiets van de kou en de spanning die ik voelde bij het naar beneden rijden. Nauwelijks genietend en mij zorgen makend over iedere bocht en ieder steentje dat mogelijk op het wegdek zou kunnen liggen. Nu, vijf jaren en vele bergen later, denk ik daar met een glimlach aan terug. Ik hoor R het nog zeggen, afdalen is de beloning, de kers op de taart, genieten na het harde werken. En wat heb ik zojuist genoten van een fantastische afdaling op de flanken van de Glandon.

 

Met de bekende wielerhumor en flauwe woordgrappen op de achtergrond ontwaak ik uit mijn dagdroom en besef ik dat we nog lang niet klaar zijn voor vandaag. Het toeval wil dat de parkeerplaats waar de auto geparkeerd staat niet alleen aan de voet van de Glandon ligt maar ook aan de voet van de Col de la Madeleine. Jetze en ik lopen de Intermaché in voor onze lunch, helaas valt dat tegen. In plaats van goed gevulde, zouten en hartige hapjes zitten we letterlijk met de zoete broodjes en een flesje cola op ons schoot, maar ach, een goede lunch is enorm ‘overrated’ op een dag waarin je twee cols van de buitencategorie bedwingt. Dus met een croissant en een puddingbroodje in de maag stappen we weer op, op weg naar top 28.

 

De Garmins beginnen gebroederlijk te piepen en geven aan dat het segment over 100 meter start. Vooraf is niet echt een tactiek besproken, ik heb R. enkel horen zeggen dat hij een PR wil rijden op deze klim. Ja, ook deze klim heeft hij al eerder gedaan dus in theorie moet hij niks….Voor mij een bijzondere dag, vandaag loop ik twee bergen in waardoor we bijna echt samen naar ons einddoel kunnen, met dezelfde bergen op zak. Maar R. zal R. niet zijn als hij zichzelf doelen oplegt, in dit geval dus een PR op de Madeleine. Dat dit betekent dat je je fietsmaten in de tweede bocht achterlaat, dan is dat maar zo. Dit is overigens geen verwijt, dit is enkel en alleen respect voor een renner die zichzelf kan uitdagen op de drempels van Zeist. Jetze en ik zijn niet in staat te volgen dus laten we R. zijn eigen strijd voeren op deze klim, wij hebben tenslotte de kar moeten trekken op de Glandon.

 

De hitte die zichtbaar was op de parkeerplaats is nu ook voelbaar. Ik merk dat de zon vervelend hard op mijn rug brandt en dat ik zuinig moet gaan doen met het water. Ook Jetze heeft zichtbaar moeite, geen idee of dat alleen de hitte is maar we lijden beide in stilte. Naarmate de klim vordert komt er een klein gaatje, het is niet netjes maar in de bochten kijk ik zo nu en dan over de schouder en zie dat het gat stabiliseert. Na een kilometer of vijf volgt er een lang recht stuk langs een steile rotswand, met aan de andere zijde het dal. De hitte komt nu van alle kanten, van boven, vanaf het wegdek en ook nog via de eerder genoemde rotswand. Daarbij geeft mijn Garmin 13% aan en mijn benen lijken te zeggen dat dit alles wel even genoeg is. De cadans valt helemaal weg en ik val daarmee behoorlijk stil, ik besluit daarom even te minderen en Jetze op te wachten om in overleg te treden, hoe gaan we dit aanpakken? Als ik aan Jetze vraag hoe hij zich voelt krijg ik te horen dat hij gaat afstappen, hij moet iets drinken en ik snap zijn keuze, helaas heb ik de keuze niet…..We rijden samen een stuk door totdat we bij een dorpje aankomen. Jetze slaat af op zoek naar een koude versnapering en ik probeer een knop te vinden. Een knop die ik om kan zetten om de laatste zeven kilometer met overtuiging op te fietsen. Fietsen, en klimmen is een gevecht met jezelf, jij bent degene die de handdoek in de ring kunt gooien maar je bent ook degene die de boel bij elkaar kan rapen en de laatste klap kan geven. Ik besluit voor die laatste klap te gaan en ga op de pedalen staan.

 

Inmiddels rij ik door een verlaten skidorp en zoek iedere kilometer naar nieuwe motivatie, gelukkig weet ik die motivatie uit allerlei verschillende hoeken te halen. Deze ervaring is uniek, eng en mooi tegelijk. Het is eng te merken dat wanneer je zo diep gaat je letterlijk diep in gedachten komt, je zou bijna kunnen zeggen dat je emotioneel wordt en alles op alles wilt zetten, waarom? Omdat we een idioot boek zijn tegengekomen…..Deze motivatie helpt mij richting de top die overigens met de meter mooier wordt. De hitte is er vanaf, de bomen maken plaats voor graslanden en de weg meandert rustig omhoog. Achter mij is die weg leeg en ook voor mij zie ik niemand, het is deze klim echt ieder voor zich en ik weet dat ieder zijn eigen strijd aan het leveren is.

 

Het gevoel wat ik ruim een half uur geleden had heeft plaats gemaakt voor nieuwe energie, wellicht laat de croissant nu van zich spreken, al denk ik eerder dat het de gelletjes zijn die hun werk doen. De laatste kilometers kan ik zelfs een tandje opschakelen en geniet ik van iedere meter in dit fantastische landschap. Een sprint mag ik het niet noemen maar in redelijk tempo passeer ik de streep, weer een sticker!