In La Chambre loop ik in mijn wieler kloffie de Carefour uit. Met een sixpack water in de hand, aluminiumfolie (voor het zelfgemaakte bananenbrood) en een doos pain du chocolat onder de arm meld ik mij weer bij de Volvo. De andere mannen hebben de fietsen al van de drager. Bidons vol, zakjes gevuld met zoete zooi (en bananenbrood), Garmin op het stuur en gaan. Het vertrouwde geluid van zes inklikkende pedalen klinkt als een bescheiden startschot over de parkeerplaats.

 

Hoewel ik voor het eerst een fiets deze D927 op stuur heb ik er al vijfmaal met de auto overheen gereden. Al vijfmaal de conclusie getrokken dat deze prachtige pas hoe dan ook befietst moest worden. Maar juist dat moeten is niet verplicht bij deze buitencategorie klim. We hebben het hier namelijk over de Glandon, een bergpas die samenvalt met de 2,5 kilometer verderop gelegen Croix de Fer. Vanuit Allemont beklom ik die laatste in 2015 al. Het moeten is dus geheel vrijblijvend. Voor mij dan, want om deze berg op mij in te lopen is moeten voor Visser vandaag weldegelijk moeten.

 

Terwijl we de eerste hoogtemeters verorberen om La Chambre uit te komen maak ik een filmpje, om naar mijn dochter te sturen. Ik stel het pelotonnetje aan haar voor en wijs in de richting van de top. Ik frommel mijn telefoon weer in mijn achterzakje en richt me op de komende 19 plus 2,5 kilometer. Mijn grootste doel daarbij is genieten, gevolgd door sparen. Sparen voor de nog op wachtende Madeleine later vandaag.

 

De eerste tien kilometers trekken aan mij voorbij, met de twee vertrouwde heren in mijn beeld. Het is hier vooral Jetze die het tempo bepaald. Vorig jaar heeft hij hier al een tijd neergezet, het laat zich raden dat die notering vandaag moet sneuvelen. Ook V pakt zijn beurten, waarbij zijn versnelling niet meer als een verrassing komt. Aan mij hebben ze niets, ik volg slechts, wat ik samen met het genieten doe. Even voor Le Villard Martinan geeft Jetze er een snok op, uit een reflex duik ik op zijn wiel. V laat het gaan. Zo rijden we met z’n tweeën door het authentieke bergdorpje. V komt daarna nog een beetje terug… heatmaps

 

Ik kom voor het eerst vandaag op kop en trek wat aan de gashendel. In alle bescheidenheid van een fanatieke amateur voelt dit verslavend lekker. Na een serieus stuk klimmen kunnen versnellen en weten dat je spieren je niet in de steek gaan laten. V laat het nu echt lopen, zijn verstand zal dit tevreden gadeslaan. Jetze blijft bij me. Waar we een aantal geel-met-witte-paaltjes geleden nog wat woorden wisselden, heeft de stilte hier de overhand.

 

Jetze heeft ons gewaarschuwd, de laatste vier kilometer moeten de zwaarste zijn. Zo zwaar zelfs dat het gevreesde voetje aan de grond moest. Die finale kilometers tekenen zich voor ons uit. Plots wordt onze therapeutische inspanning wreed verstoord door een diep gebrul. Tot hier waren wij degene die anderen inhaalden, maar nu komt er een stel paardenkrachten naar boven waartegen wij geen schijn van kans hebben..

Bulderend blaast een Lamborghini ons voorbij. Modellen van Ferrari, Aston Martin, Porsche en Lotus knallen met hun spierballen langs onze zelf aan te drijven carbonnen werktuigen. Een Audi RS8 volgt, maar wordt al snel overtroffen door een Bugatti. *krachtterm* “Die alleen al kost een miljoen” hoor ik Jetze roepen. De traditionele geluiden, een draaiende ketting en eigen gehijg zijn hier ver te zoeken. Alsof we per ongeluk Need For Speed hebben opgestart.

 

Zo plotseling als ze kwamen zo snel zijn de miljoenen-speeltjes en hun gebrul ook weer verdwenen. Een surrealistische vertoon in een tijdloos decor. Over tot de orde van vandaag; klimmen. De top van de Glandon nadert, ik schroef het tempo nog wat op. Het geluid van Jetze’s ketting zakt wat weg. Ineens zie ik voor mij vier van die patserbakken stilstaan, de coureurs staan ernaast en turen naar de steile bocht. De groeven in het binnenste daarvan verraden dat hier al wat inschattingsfouten zijn gemaakt. Net voordat ik hiermee een waardeloze reden heb gevonden om te moeten afstappen brullen ze weer verder.

 

Ik trek het tempo door tot aan de top. De laatste kilometers is het smullen geblazen. Het is hier onverbiddelijk steil en het uitzicht is fenomenaal. Met dit heldere weer kijk je helemaal het dal in en zie je daarachter de flanken van de Madeleine al op ons wachten.

 

Op de top van de Glandon voldoe ik aan een klassiek wielerplaatje. Rug rechten, ritsje dicht, handen in de beugels en op de grote plaat naar beneden. Na enkele honderden meters dalen gaat het nog een kilometer of twee naar boven. Dit stukje ken ik, ook vanuit Allemond is dit het laatste stuk van de Croix de Fer, de berg waar ik nu ineens op zit. Ik kijk nog eens achterom en zie Jetze niet. Het tempo zit er goed in en ik haal twee fietsers in. Een jongen in een ‘Grand Départ Utrecht’-shirt in het wiel van een ervaren rot. Met een mislukt accent roep ik bij het passeren “U-te-reg”, de jongen reageert niet. De ervaren rot wel, hij zegt mij vriendelijk gedag en legt mijn associatie uit aan de jongen.

 

Voor de top eindig ik nog bijna op de motorkap van een tegemoet stuivende Ferrari, maar gelukkig kunnen die dingen om een rotswand heen kijken en laat hij nog 30 centimeter asfalt voor me over.

 

Ik kom boven zonder kleerscheuren. Snel de fiets aan de kant en op mijn onhandig lopende schoenen klim ik nog een stukje hoger om Jetze en V in een mooi shot te krijgen. Als deze rituelen voorbij zijn beschouwen V en ik de klim al na, als Jetze ons roept. Hij zit in het verlengde van de streep op het terras. Drie koude colaatjes voor hem. Zon op zijn fancy bril. Wat een gozer.

 

Aan dezelfde tafel schuiven het U-te-reg shirt en zijn vader aan. Vader is een gepensioneerde man die in het (lager, maar welgelegen) dorpje Le Villard Martinan blijkt te wonen. Een paar maal per week drinkt hij hier op de top zijn bakkie koffie. Hij wel. Dat valt meer te benijden dan die bolides

 

Een mooi gesprek over zijn leven in dit stuk van de Alpen volgt.  Verhalen om te absorberen. Of er wat moois uit te knijpen is weet nu nog niemand.

 

Het wielerleven smaakt vandaag weer verrukkelijk, en dan zijn we nog maar halverwege. Na de afdaling wacht de Madeleine op ons. Dit zijn van die dagen.

​

​

Door Erwin R

​

​