België mag zich met recht een echt fietsland noemen. Dit zit hem niet in de goede voorzieningen voor fietsers wanneer je door de stad Antwerpen of Brussel fietst maar vooral in het feit dat het hele land ‘on hold’ staat wanneer de voorjaarsklassiekers worden verreden. Vandaag hoop ik iets van deze sfeer mee te krijgen tijdens Luik-Bastenaken-Luik, althans een gedeelte ervan. Samen met R. rij ik een deel van deze klassieker, een dag voordat de profs laten zien hoe dit echt moet. En als het even meezit mogen we na vandaag ook nog een sticker in het boek plakken! Na 112 kilometer staat de La Redoute in het koersboek, aan de bak dus.

 

Al vroeg in de ochtend stappen we in de auto en rijden we stilzwijgend door het heuvelachtige landschap richting Luik. De regen slaat hard tegen het raam en de wolken worden alleen maar donkerder. Hoe dichter wij bij Luik komen hoe chagrijniger we lijken te worden, de omgeving helpt hier niet aan mee. Waar we zojuist nog door het mooie landschap reden, rijden we nu langs oude industrie en een vieze rivier. Maar eerlijk is eerlijk, we gaan vandaag een sticker plakken! Dus rug recht en fietsen uit de auto. Met de bekende wielerpraat en opbeurende grappen stappen we lachend op de fiets richting de start, nat dat wel maar we hebben er zin. Bij de start aangekomen wordt R. nog enthousiaster dan anders….hij ziet een oude bekende. Ik heb geen idee en loop rustig achter hem aan, pas wanneer R. de hand schudt van een oudere meneer en hem gedag zegt met ‘Goedemorgen meneer Merckx’ gaat ook mijn hart iets sneller kloppen. Misschien wel de grootste renner aller tijden staat hier alleen, zonder pers, zonder gillende fans, gewoon op zijn gemak te genieten van de fietsliefhebbers om hem heen. Dat zie ik meneer Messi nog niet zo snel doen.

 

Nadat meneer Merckx met ons op de foto is geweest en de startnummers bevestigd zijn klikken we in de pedalen en rijden we een kletsnat Luik door. Zo nu en dan wisselen we wat woorden maar het is vooral de juiste modus vinden in dit weer. Eenmaal nat is nat, dus wat heeft het voor zin om hierover in te zitten.

 

De klim van de dag komt in zicht en de kriebels in de buik komen op. De weg begint te stijgen en het bordje langs de route verklapt dat dit de La Redoute moet zijn. We wilden vandaag de sfeer proeven die dit land met zich meebrengt tijdens de voorjaarsklassieker. Je hoopt daarom op honderden mensen langs de kant, een rennende duivel en vlaggen die aan je stuur blijven hangen net voordat je de bocht instuurt. Helaas, niets van dit alles. Het weer zal hier wel een rol bij hebben gespeeld. Desalniettemin voel ik mij toch een prof vandaag. De La Redoute is vaak een plek waar deze klassieker wordt opengebroken, het publiek weet dit en wil daarom op de eerste rij staan. Het gevolg, rijen campers langs de klim met wapperende vlaggen op het dak. Ook het wegdek is niet meer te herkennen door alle aanmoedigingen die op het asfalt zijn gekliederd. De Phillip Gilbert fan-club heeft er een dagje uit van gemaakt, Phil, Phil, Phil, Phil!! Om de campers, en de bestuurders, toch te geven waarvoor ze zijn gekomen zet R. kort aan. Inmiddels loopt het wegdek richting de 10%. Ik haak in het wiel en samen rijden we langs de eerste campers. Al snel merk ik dat dit tempo te hoog is en laat ik hem lopen. Ruim 100 kilometer in de regen gaat je niet in de ‘koude’ kleren zitten, dus het is een kwestie van stampen! Behalve Gilbert zie ik ook de namen van Mollema, Nibali, Schleck en Ten Dam voorbij komen. Met een beetje fantasie geloof ik dat deze mannen op een gaatje rijden en dat R. nu echt los is. Ik probeer te temporiseren en deze klassements mannen later op te vangen, je moet wat….

 

De stijgingspercentages liegen er niet om, langzaam loopt het op naar de 14% en kleine stroompjes water lopen over het wegdek naar beneden. Het is hier te smal en te sijl voor de campers dus rij ik nu langs de hekken omhoog en haal ik zo nu en dan medeklimmers in. Halverwege mag de spanning even van de benen, van 14% wordt het even 7% maar al snel loopt de teller weer terug naar 14%. Een schijnbeweging van deze klim, het maakt het er niet makkelijker op. Terwijl ik mijzelf naar boven worstel schrik ik van een renner die met een noodvaart langszij komt. Even dacht ik de beer uit Lemmer te herkennen, een grote blonde meneer met een Aegon pak uit de jaren 90. Het zal hem wel niet geweest zijn maar hij gaat in een indrukwekkend tempo naar boven, zeker als je het afzet langs de cyclisten die deze klim te voet af moeten maken, helaas geen sticker voor hen. Terwijl ik het wiel van de beer uit Lemmer snel uit het zicht zie verdwijnen verschijnt de boog aan de horizon. De boog die het einde van deze klim bestempeld, met een laatste inspanning rol ik onder de boog door waar R. mij op staat te wachten. Zonder iets te zeggen raken onze vuisten elkaar op een vriendschappelijke manier en dalen we de Redoute aan de andere zijde af. Eenmaal op adem gekomen bespreken we de klim en komen we tot de conclusie dat het een behoorlijk taaie is. Eentje die er vanaf de kant erg vriendelijke uitziet maar in het echt behoorlijk kan verrassen. Waarom heb ik dit niet aan Eddy Merckx zelf gevraagd, als iemand zich niet liet verrassen op de Redoute, dan was hij het wel. Maar hoe dan ook, vanavond met het boek op schoot op de bank met de voetjes op tafel.