292M || 14-06-2015

Vluggertje

“Activiteit die in minder tijd dan er gewoonlijk voor staat wordt afgewerkt”, ofwel ‘een vluggertje’. (uit een vluchtig geraadpleegd woordenboek)

Een weekendje met vrienden in Messancy loopt op zijn einde. De koffers, tassen, kinderstoel, ongelezen boeken en lege flesjes verdwijnen weer in onze auto’s. Erwin V en ik houden een tasje met fietskleding voor het grijpen, we plaatsen onze fietsen als laatste op de dragers. Terug naar Nederland komen we ‘vlak’ langs Hoei, het is maar een klein uurtje om... Wellicht helpt het mee dat het gezelschap zonder uitzondering cyclist is. Hoe het ook zij, wij gaan een sticker overhouden aan dit weekendje België!

Zover als mijn wielergeheugen mij terug laat gaan ken ik de ‘Mur de Huy’ als de helling waar op een doordeweekse voorjaarsdag de Waalse Pijl wordt beslist. Vaak met de heer Valverde als winnaar. Als een klim er op tv steil uitziet, is dat een serieuze waarschuwing voor de realiteit. De profs staan op deze muur ogenschijnlijk bijna stil. Daniel Friebe was blijkbaar ook onder de indruk van deze korte klim, want hij heeft hem opgenomen in het boek.

Op maar liefst 7,5 kilometer voor de voet van de muur worden Erwin V en ik afgezet. We kleden ons om, instrueren de volgploeg, pakken de fietsen en vertrekken. Klaar voor de ‘rit’ van vandaag. In het meest ideale geval zou dit het sluitstuk van een prachtige tocht door Wallonië zijn. Om ons doel te halen moeten we soms echter voor de praktische oplossing kiezen. Ziehier; ‘het vluggertje’.

Hoewel het slagen van het tochtje geen zorgen baart, doet de onderlinge rivaliteit dit des te meer. Erwin V zou geen Erwin zijn als hij zijn metgezel niet zou hebben gek gemaakt. Ook ik zal hierin vast een bescheiden aandeeltje hebben gehad.

We peddelen langs de rivier richting Hoei, of Huy zo u wilt. Een dag eerder hebben we met Thijs de Jean Nelissen Classic in Luxemburg gereden. Diep in de spieren zijn deze 130 kilometer nog voelbaar, maar nog voor de volgploeg ons inhaalt voelt alles weer als nieuw.

Waar een prof in de finale keurig naar de meet wordt geleid, vragen wij een voetganger waar die beroemde muur toch ligt. Na wat Waalse aanwijzingen belanden we op de juiste weg. Het gekalkte ‘Huy’ komt om de paar meter terug op het wegdek, we zitten goed. Het begin loopt nog vriendelijk omhoog. Ik hou Erwin V in de smiezen. We trappen door. Voor de steilste bocht (26%) zien we onze enthousiaste volgploeg. Mijn dochter wordt omhoog getild door Miranda. Hartslagje erbij.  Dan stuur ik met Erwin V in mijn wiel naar de bocht. Ik hoor een kreet wat ik opvang als “ga dan!”, ik bedenk me niet en ga op de pedalen staan. Dit is serieus steil. Hallo bloedsmaak. Het elastiek rekt uit, Erwin V blijft eraan hangen. Nu doorgaan. Het wegdek voor me loopt vies omhoog. Ik kan kijken tot de ‘knik’ in het asfalt voor me, maar hoever is het daarna nog? Na de knik blijkt het niet ver meer te zijn, ineens rol ik over de streep. Het elastiek is op 16 seconden uitgekomen.

In nog geen tien kilometer is Mountain High nummer vier voor mij in de pocket.