De Hautacam… alleen de naam geeft al een mythisch gevoel. Met dit soort bergen is mijn liefde voor het wielrennen, en klimmen in het bijzonder, begonnen. Op deze flanken zag ik in 2000 Pantani demarreren, met Armstrong in zijn wiel. Armstrong nam over en zette Pantani te kakken, Lance stond meer dan hij zat. Hij vloog in de bekende koffiemolenstijl de Hautacam op. Ik was dertien jaar en mijn held was onderweg naar zijn tweede eindoverwinning in de Tour. Ik knipte foto’s uit de krant en hing ze tussen de posters die ik van hem had. Van mij mocht hij wel honderd keer de Tour winnen, ik vond het geweldig.

 

We zijn wat nieuwsberichten verder als ik op 20 september 2017 wakker wordt. De wielervolger en ik zijn wat volwassener geworden, op mijn slaapkamer geen spoor meer van een Armstrong-fan. Hoe vergankelijk de roem van hem is gebleken, zo mythisch is de Hautacam gebleven.  Dit maakt wielrennen zo gaaf. Je rijdt als normale sterveling in hetzelfde theater waar de historische wielergevechten zich afspelen; het hooggebergte. Zie maar eens een balletje te trappen in het Bernabeau. In dat theater vandaag de Hautacam en Tourmalet, vergezeld door een stralende zon. Je hebt soms van die dagen.

 

Het peloton van vijf glooit richting Argeles-Gazost, waar de Hautacam zal opdoemen. Even voor het dorpje moppert Jeffrey wat op zijn schakelapparaat. We stoppen en terwijl Jetze het mechanische probleem verhelpt twijfelen wij een beetje over de juiste kledingkeuze. Armstukken, jasje, het zijn van die overzichtelijke dillema’s in het leven. De beklimming is nog pril als ik plots een voet aan de grond moet zetten. Er zit een steentje tussen de velg en mijn remblokje, onmogelijk om door te fietsen. Binnen twee seconden rol ik weer verder naar boven. Een momentje van niets, hier verlies je de Tour niet mee. Maar Jeffrey weet waar hij mij kan pakken. Hij neemt onze regels er even bij. “Deze telt niet he, voetje aan de grond” en bedenk daar dan een triomfantelijke Amsterdamse glimlach bij. Ik praat het naar hem, en vooral mijzelf, goed door te wijzen op de externe factor. Als je door externe redenen wordt gedwongen te stoppen, dan mag dat. Punt.

 

Hoewel de Hautacam zich een Horse Categorie klim mag noemen, beklimmen wij hem redelijk eenvoudig. Omdat hierna nog een flinke rit over de Tourmalet wacht zien we weinig reden hier alle registers al open te trekken. Na de Passo Giau hebben we daarmee een tweede ‘kletscol’ te pakken. Het wielerleven is goed. Vrienden, zonnetje, ansichtkaart omgeving, beetje kletsen, wat foto’s maken (al fietsend uiteraard). We stromen over van energie.

 

Na zeven kilometer klimmen begint het steiler te worden. De verhoudingen verschuiven. Erwin en ik blijven bij elkaar en Jetze ….

 

Naast ons zien we een dennenbos als in een trechter naar beneden lopen, een uniek plaatje. Net als de paarden die op de weg halthouden. Genoeg reden om niet met de kilometers bezig te zijn. Het is dan ook geen verassing dat de naderende top ons verrast.

 

Gebroederlijk komen de Erwin’s als eerste boven. Vandaag geen Tour-circus in dit theater. Geen ontketende Armstrong die in de regen naar boven vliegt. Geen lawaai van schreeuwende supporters en cirkelende helikopter. Wel vijf wielertoeristen die gezonde lucht opsnuiven, om zich heen genieten en beseffen wat een voorrecht het is zulke bergen in je fietsjaar te schuiven. Dat het rijtje beklommen bergen steeds serieuzer wordt doet hier niets aan af.

 

Wanneer de Hautacam weer in de Tour zal verschijnen zullen wij in de zaal zitten, kijkend naar het theater dat na vandaag een beetje van ons is geworden.